De AVP werpt zich daarbij op als de partij die het land gaat ‘bevrijden’, blijkbaar van kiezersbedrog, nepotisme en ondeugdelijk bestuur. Volgens SDBA gaat die partij blijkbaar uit van collectief geheugenverlies van de Arubaanse gemeenschap want de AVP is wel de laatste partij die deze pretentie zou mogen uitdragen. Haar geschiedenis is namelijk doorspekt van beloften aan de eigen gemeenschap en Nederland die nooit of slechts (zeer) ten dele zijn ingelost. Een kleine greep: de (ondertekende!) belofte in 1993 aan Nederland (en geheimgehouden voor de Arubaanse gemeenschap!) voor openbaarheid van bestuur en de financiering van politieke partijen. De (ondertekende!) belofte aan de Arubaanse gemeenschap in 2000 dat alle 20 aanbevelingen van Rapport Calidad integraal zouden worden uitgevoerd (uiteindelijk slechts, om opportunistische redenen, één!). En van recente datum, de plechtige verkiezingsbelofte in 2009 dat de BBO zou worden afgeschaft. Bovendien doet de partij al maanden de nodige moeite om de schuld van de begrotings- en sociale problemen die zij zelf (mede) veroorzaakt heeft in de schoenen van de huidige coalitieregering te schuiven. Kiezersbedrog is dus duidelijk niet het monopolie van de MEP.
Verantwoordelijkheidsgevoel
De AVP wijst in meerdere berichtgevingen ook op haar grote verantwoordelijkheidsgevoel. Daar is eveneens het nodige op aan te merken. De ongebreidelde toename van de Arubaanse schuld is altijd een probleem geweest voor alle Arubaanse en internationale adviserende instanties. Het consistent negeren van al die waarschuwingen door opeenvolgende regeringen heeft inmiddels geleid tot een vrijwel onbetaalbare schuld en torenhoge rentebetalingen. De AVP draagt voor omstreeks 75% van deze schuld de verantwoordelijkheid. Daarmee heeft zij niet alleen de huidige bevolking, maar ook toekomstige generaties opgezadeld met schuld- en rentebetalingen die een obstakel zijn voor een gezonde ontwikkeling van Aruba.
De onverantwoordelijkheid van de AVP om haar verkiezingsbelofte in 1994 van verdubbeling van het pensioen (tegen alle waarschuwingen in!) wèl in te lossen heeft bijna geleid tot het bankroet van het pensioenfonds terwijl de eveneens onverantwoordelijke invoeringswijze van de AZV het Land ernstige financiële problemen heeft opgeleverd. Na 15 jaar zag de AVP zich inderdaad gedwongen de pensioengerechtigde leeftijd op korte termijn met 5 jaar te verhogen om het faillissement van het pensioenfonds te voorkomen. Daarnaast moesten er jaarlijks grote correcties worden gedaan in de opzet van de AZV om de veel te grote financiële verplichtingen van het Land daartoe te verminderen.
Van veel recentere datum zijn de onverantwoordelijke verplichtingen, door de AVP aangegaan, met betrekking tot PPP-projecten hetgeen vanaf dit jaar 20 jaar lang jaarlijks Afl 80 miljoen opsoupeert van een begroting waar de rek al helemaal uit verdwenen is. De ondertekening van een geheim akkoord met corrupte Venezolaanse onderhandelaars ten behoeve van de handhaving van een totaal afgeschreven raffinaderij waardoor Aruba nu zelf de ontmanteling moet bekostigen. En de realisering van een hedge-overeenkomst door amateurs hetgeen Aruba eveneens voor enorme extra kosten heeft gesteld. Maar ook de dubieuze uitgifte van terreinen voor de bouw van nog eens duizenden hotelkamers extra die in
alle opzichten contraproductief zijn voor Aruba. Uiteindelijk het weglopen van haar verantwoordelijkheid door na de laatste verkiezingen in 2017 direct na de verkiezingsuitslag aan te geven dat de partij geen regeringsverantwoordelijkheid zal dragen na eerst ons Land in een onmogelijke financiële positie te hebben gemanoeuvreerd. Dus ook voor wat betreft verantwoordelijkheidsgevoel heeft de AVP totaal geen meerwaarde.
Nepotisme
Maar ook op het gebied van nepotisme heeft de AVP nooit onder gedaan voor de MEP. Een analyse van de personeelsaanwas gedurende meer dan 30 jaar bestuur laat zien dat de twee partijen op dat gebied volledig aan elkaar gewaagd zijn. Bovendien is het politieke traditie dat ministeries en besturen van overheidsstichtingen direct worden volgepropt met ‘eigen mensen’ van de partij of familie. En net zoals de MEP er nog niet in geslaagd is haar personeelsuitgaven te verlagen, bleek dit ook voor de AVP een brug te ver. Het ontslag van zogenaamd ‘politiek vervolgden’ door de MEP van personeel dat door de AVP op het eind van haar laatste regeerperiode haastig werd benoemd, werd grotendeels door rechters goedgekeurd wegens grove tekortkomingen in de benoemingsprocedures.
Deugdelijk bestuur
Tenslotte heeft de AVP volgens SDBA ook op het gebied van deugdelijk bestuur volledig gefaald. Hoewel haar belangrijkste partijfilosoof verantwoordelijk was voor de opzet van het uitstekende rapport Calidad met concrete aanbevelingen voor de realisering van deugdelijk bestuur, koos de partij voor handhaving van haar slogan: “Good governance is bad politics”. Haar grootste aandacht ging dan ook uit naar ‘good politics’ door ondeugdelijk bestuur consequent in de praktijk te brengen. Dat leidde in 2002 onder meer tot een grote rechtszaak waarbij een minister en bevriende aannemers veroordeeld werden. In 2019 werd wederom een AVP-minister met ‘medewerkers’ in een rechtszaak veroordeeld, waarbij deze zelfs werd beschuldigd van ‘het deelnemen aan een criminele organisatie’. Voor velen was de vraag of daarmee zijn eigen partij werd bedoeld. Bovendien heeft de AVP geen blijk gegeven van ‘lerend vermogen’ aangezien de ‘fouten’ die indertijd (2001) bij hun prestigeproject Fondo Desaroyo Nobo San Nicolaas (FDNSN) werden begaan, nog dunnetjes werden herhaald tijdens hun laatste prestigeproject ‘Bo Aruba’ (2010-2017). In plaats van Afl. 28 miljoen, ging het nu echter om Afl. 1,5 miljard. Ten slotte was ook de illegale verwijdering van overheidsdocumenten uit de burelen van ministers een ernstige vorm van ondeugdelijk bestuur, aangezien dit de continuïteit van het bestuur vrijwel onmogelijk maakte. Dit schepte tevens de sterke indruk dat de nodige zaken het daglicht niet konden verdragen…
Reflectie
Met deze zeer beperkte bloemlezing moet het duidelijk zijn dat de AVP in geen enkel opzicht voor de Arubaanse gemeenschap een geloofwaardig alternatief vormt om weer regeringsverantwoordelijkheid te dragen. Haar initiatief om een massademonstratie te organiseren draagt slechts bij tot verdere polarisatie in de samenleving die tot niets leidt en dus afgeblazen moet worden. Een diepgaande reflectie op eigen functioneren zou meer op zijn plaats zijn. Daarbij moet de vraag worden beantwoord of politieke partijen, gezien de enorme schade die zij ons Land in amper 30 jaar hebben berokkend, überhaupt nog recht van bestaan hebben…