Volksvermaak
Het leek erop dat alle sprekers zichzelf voor een dergelijk groot publiek graag wilden doen horen en daarom vragen en stellingen herhaalden die al eerder uitgebreid aan bod waren gekomen. Daarbij slaagden zij erin meer verwarring dan duidelijkheid te scheppen. Uitzonderingen natuurlijk daargelaten. Dit bracht mij tot de conclusie dat er intern moest zijn afgesproken om de spanning onder het publiek thuis tot het uiterste te rekken. Hoewel ik er zelf getuige van was komt het mij echter niet als normaal, laat staan mogelijk voor dat volwassen en duurbetaalde ‘volksvertegenwoordigers’ op een dergelijk tergende wijze het belangrijkste showmoment op de lange baan bleven schuiven, daarbij geholpen door ellenlange schorsingen. Als volksvermaak schoot het daarom ook tekort.
“Señor Presidente”
Dat er weinig zinvols was te zeggen door de Statenleden bleek ook door het zwaar irriterend en tot vervelens toe herhaald gebruik van ‘Meneer de voorzitter’ (Señor Presidente). Bij velen aan het begin èn eind van elke zin, bij sommigen daarbovenop zelfs nog verschillende keren tijdens elke zin. Blijkbaar om de spreektijd kwantitatief op te vullen bij gebrek aan beter. Dodelijk vermoeiend en totaal niet ter zake! Eénmaal “meneer de voorzitter” aan het begin van het betoog zou voldoende moeten zijn. Tenzij de man tot de orde moet worden geroepen omdat hij in slaap valt. Hetgeen onder de huidige omstandigheden helemaal niet verwonderlijk is. En het ergste is, hier betalen wij met ons allen een boel geld voor! Voor de ontvangers: ’easy money’!
Tijdverspilling
Deze vertoning sterkte mij in de overtuiging dat ‘het Parlement’ als zodanig in onze huidige Partijendemocratie weggegooid geld is. Er wordt ingezet op show, op profilering en het scoren van
punten bij ‘het publiek’. Mogelijk in de hoop daarmee het verblijf in het Parlement te verlengen. Dit kan werken bij toeschouwers die werkelijk niets anders te doen hebben en de realiteit van het leven reeds uit het oog verloren hebben. Maar voor ieder ander die met beide benen in het leven staat en wiens tijd kostbaar is, was hier sprake van een enorme ‘waste of time’. Dat dit ook door de
parlementariërs zelf als zodanig wordt ervaren blijkt wel uit de traditioneel lage presentiepercentages bij commissievergaderingen.
Leerzaam
Hoewel het voorgaande misschien enigszins negatief over zou kunnen komen hetgeen zeker niet de bedoeling is, was dit evenement voor mij toch hoogst leerzaam. Als dit werkelijk ons hoogste
wetgevende en controleorgaan moet voorstellen, dan snap ik nú eindelijk hoe het komt dat zoveel zaken in het verleden verkeerd zijn gegaan en nog steeds niet zijn opgelost. Zaken als de Wet
Financiering Politieke Partijen, Ombudsman, daadwerkelijke controle van de regering middels door de accountant goedgekeurde jaarrekening, enz. die al decennia op de plank liggen. Het lijkt er dan ook sterk op dat het Parlement zich helemaal niet op resultaten richt. De tegenpartij te slim af zijn en een hak te zetten, daar gaat het blijkbaar om. En natuurlijk de polarisatie in de samenleving die daar het gevolg van is en garant staat voor clan/partijfanatisme.
‘Overhaul’
Dit was slechts een eerste indruk. Hopelijk vergis ik mij, hetgeen ik betwijfel gezien de talloze wanhopige reacties van ‘het publiek’ tijdens de uitzending op Facebook. Als dit inderdaad zo is, lijkt
het mij de hoogste tijd voor een complete ‘overhaul’ van ons politiek systeem.