Zo ook de wet voor partijfinanciering. Aruba is het enige land in het Koninkrijk waar, ondanks regelmatige toezeggingen en beloften van de twee grote politieke partijen, de wet financiering politieke partijen niet is doorgevoerd. Daardoor is het volledig ondoorzichtig hoeveel fondsen de politieke partijen voor hun verkiezingscampagne ontvangen, wie de ‘sponsors’ zijn en hoe groot hun bijdrage is. Campagnebijdragen worden slechts zelden rechtstreeks aan de partijen gedoneerd, maar bereiken die veeleer middels stichtingen die geen openheid van zaken geven. Door de klaarblijkelijke weigering van de politieke partijen om de wet daadwerkelijk door te voeren kunnen zij hun financiële handel en wandel ‘legaal’ aan het oog onttrekken. Dat is genoeg reden om te twijfelen aan de integriteit van de betrokkenen: belangenverstrengeling en corruptie worden zo in de hand gewerkt, zeker in het licht van campagnes die vele miljoenen kosten. Dat in allerlei landen om ons heen de nodige corruptiezaken aan het licht komen wegens illegale campagnefinanciering is blijkbaar nog onvoldoende reden voor onze politici daar nu zelf een eind aan te maken.
En hoe staat het met de ombudsman? Die werd al ruim 15 jaar geleden met de nodige tamtam aangekondigd. Maar ook hiermee schittert Aruba als enige Koninkrijkspartner door de benodigde wettelijke regelingen niet door te voeren. En dat terwijl alle politieke partijen daar unaniem mee akkoord gingen. Zou dit komen doordat geen enkele politicus staat te wachten op een kritische functionaris die klachten vanuit de gemeenschap over het overheidshandelen daadwerkelijk onderzoekt?
Toch zijn het niet eens dit soort uitgesproken beloften die de gemeenschap moet vrezen. Nog veel ernstiger zijn de ‘beloften’ waar iedereen over zwijgt. Bijvoorbeeld over de maatregelen die genomen moeten worden om als land uit de problemen te komen die door de politiek zijn veroorzaakt. Daar praat niemand over. Want wat gebeurt er bijvoorbeeld met de nog steeds doorgaande benoeming van politieke vriendjes in het ambtenarenapparaat die de financiële situatie van Aruba steeds verder uitholt? Geen enkele partij die aangeeft daar een eind aan te maken om de personeelskosten te verlagen. Want… hoe komen zij anders aan stemmen?
Wie praat er over de introductie van het nieuwe belastingstelsel gebaseerd op het indirecte systeem waardoor de belasting veel eerlijker wordt geheven en belastingontduiking lastiger wordt? Ook al komt dat niet ten goede aan de financierders van de partijen? Wie zegt hardop dat zij als partij er voor gaan het financieel beheer in alle overheidsdirecties te verbeteren waardoor diefstal en fraude niet zo makkelijk meer plaats kunnen vinden?
En wat te denken van ‘oude’ politici die hopen succes te boeken door zich in een nieuw jasje te steken? Bijvoorbeeld de politicus die pas na zijn vertrek als minister en initiatiefnemer voor een nieuwe partij er achter kwam dat zeker de helft van alle coördinatoren overtollig is? Of die nu ineens ontdekt dat allerlei andere tekortkomingen waar hij zelf tijdens zijn ministerschap aan bijgedragen heeft, toch mogelijk schadelijk zijn voor Aruba? En wat te denken van die voormalige ministers die door de tegenpartij ongenadig werden beschuldigd van corruptie, maar die vervolgens na partijwisseling ineens werden bejubeld?
Hoe lang laten wij ons nog voor de gek houden en staan wij ‘de politiek’ toe om met ons te sollen? Zijn wij nog steeds bereid voor loze beloften onze ziel te verkopen aan degene die bereid is ons dieper in de schulden te steken? Onderscheiden wij ons werkelijk van ons buurland waar recent massaal steun werd verleend aan een politicus die wegens corruptie werd veroordeeld? Kiezen wij wederom voor handhaving van een bestel waarin ondeugdelijk bestuur en corruptie alle gelegenheid tot bloei krijgen? Of gaan wij bewust voor de confrontatie met die realiteit en durven wij het aan om de talrijke problemen van Aruba daadwerkelijk aan te pakken?