Realiteit
De reële situatie in Aruba kan het best beschreven worden aan de hand van simpele voorvallen die elke week in de Arubaanse dagbladen vermeld worden. Zo wordt zelfs met de nodige trots vermeld dat Arubaanse baseballspelertjes handschoenen geschonken krijgen van het Amerikaanse profbaseballteam Baltimore Orioles omdat daar in Aruba ‘geen geld voor is’. Of dat een grote Arubaanse bank het politiekorps een aantal kogelvrije vesten schenkt, ook al weer omdat de Arubaanse overheid daar geen geld voor kan vrijmaken. Of dat er voor de bescherming van onze belangrijkste inkomstenbron, het toerisme, het al jaren toegezegde camerasysteem niet kan worden gekocht, alweer…omdat het daarvoor benodigde geld het probleem is. Of dat kinderen jaren in bouwvallige scholen les krijgen en achterhaalde onderwijsmethoden moeten gebruiken, omdat, jawel, ook hier geld ontbreekt. En zo gaat de lijst nog heel lang door. Is Aruba werkelijk zo berooid? Voor een land waarvan onze politici al decennialang jaar in jaar uit met gepaste trots verkondigden dat het economisch voor de wind gaat, is de werkelijkheid van ‘chronisch ontbrekende geldmiddelen’ wel erg zuur.
Oorzaken
Natuurlijk zijn hier gegronde redenen voor. De enorme kosten die verbonden zijn aan de praktijk van de politieke patronage, de gigantische verliezen als gevolg van het systematisch volgehouden deficiënte financieel beheer en de immense meerkosten wegens verkeerd gelopen prestigeprojecten hebben de financiële draagkracht van het Land Aruba danig uitgehold. En zolang aan deze praktijken geen eind komt, is elk goed bedoeld project waarbij ook ‘financiële begeleiding’ van de overheid noodzakelijk is, gedoemd te mislukken. Toch zijn de grote politieke partijen die als vanouds afwisselend de macht delen niet van zins enige verandering in deze situatie aan te brengen. Hoogstens wijzen zij met de vinger naar de tegenpartij die verantwoordelijk zou zijn voor alle ellende op ons eiland. Zij concentreren zich daarbij op enige tekortkomingen, maar negeren de drie genoemde elementen die het Arubaanse bestuur decennialang kenmerken. Van enige zelfreflectie, laat staan zelfverwijt is geen sprake. Daarmee verdwijnt ook alle hoop op een verbetering van de situatie onder het bestuur van deze partijen.
Medeplichtigen
Toch verdienen niet alleen de (twee grote) politieke partijen alle blaam. Politieke patronage komt niet van de grond wanneer er geen mensen zijn die hun stem te koop aanbieden voor een benoeming, een promotie, een stuk grond, wat zand voor het huis of een project. Een deficiënt financieel beheer waarbij onder meer belastingontduiking aan de orde van de dag is, maakt geen kans van slagen als er door ‘profiteurs’ geen voordeel kan worden getrokken van de afwezigheid van controle en de gaten in het belastingnet. En van de verliezen bij overheidsprojecten voor het Land trekken in ieder geval zij die daar een slaatje uit hebben geslagen zich niets van aan. Business = business, ook al levert dat voor de gemeenschap alleen maar verliezers op.
Hoewel (Aangezien!?) dit een publieksgeheim is, wordt hier nauwelijks over gesproken. Dat brengt automatisch met zich mee dat er ook niets wordt opgelost. En zolang de status quo wordt volgehouden zal er dus ook niets veranderen. Hopen alleen helpt in dit geval echt niet. Zolang een deel van de Arubaanse samenleving deze politieke gang van zaken blijft steunen in de hoop ooit eens daarvan te profiteren, of zolang men struisvogelpolitiek bedrijft uit angst voor vervelende gevolgen bij een al te kritische houding, zal er niets veranderen aan het ‘politieke bedrijf’. Goede, positieve oplossingen zijn gewoonweg niet mogelijk zonder eliminatie van de negatieve, slechte situaties. Vandaar het oprakelen van ‘het (zeer recente) verleden’, het droogleggen van de koeien en het blootleggen van fouten.
Oplossingen zijn namelijk evenmin mogelijk zolang er onbekendheid heerst over de werkelijke aard van de oorzaken en de mate van het probleem. Niet voor niets heeft ‘de politiek’ de Arubaanse samenleving decennialang volledig onwetend gelaten over de werkelijke gang van zaken in het politieke bedrijf.
Ballen en vagina’s
De vraag is daarom of wij door moeten/kunnen gaan om de politieke partijen blindelings alle verantwoordelijkheid te (blijven) geven voor het bestuur van ons eiland. Het antwoord hierop is een volmondig nee. Het is namelijk duidelijk dat het chronisch gebrek aan kunde en integriteit het bestuur van Aruba in hoge mate heeft bepaald. De gevolgen daarvan worden echter niet door ‘de politiek’ gedragen, maar dragen wij met ons allen. Dat is geen sinecure. Willen wij hier verandering in brengen dan kan dat echter alleen als wij onze passieve en/of opportunistische houding in dit opzicht radicaal veranderen. Daar zijn ballen voor nodig. Of, in de woorden van onze minister van onderwijs, vagina’s!